Co u nas? Dzieje się 🙂 ten rok zaczął się dynamicznie, szykują się zmiany w głowie, na głowie i w życiu 🙂 kiedyś bardziej sceptycznie podchodziłam do takich kroków, myślałam, analizowałam, bałam się i ten strach mnie hamował. Teraz uważam, że „czemu nie?”. Czemu skoro czegoś pragnę, o czymś marzę, mam tego nie zrobić? Być może się nie uda, być może będzie ciężko, być może nie wszystko do końca wyjdzie tak jak to założyłam, ale jeśli nie spróbuję to nigdy się nie przekonam, a za ileś lat, będę nadal tylko marzyć i żałować, że wtedy nie spróbowałam. Na szczęście mój mąż też lubi działać, ma energię, pomysł i takie same marzenia, albo chociaż podobne, dlatego razem możemy więcej 😀 chyba nadszedł taki moment w życiu moim, gdzie z takiego dołka, gdzie brakowało mi weny, siły, chęci i nawet tych marzeń, przyszła jakaś dobra aura, przyszły te siły, chęci, pomysły, marzenia i wiem, że trzeba kuć żelazo póki gorące i iść z prądem, nawet jak czasem będę czuła, że jednak idę pod prąd. Trzeba żyć, pełną piersią, liczę, że jak jeszcze przyjdzie wiosna, wtedy to już w ogóle skrzydła mi urosną i będzie prościej. Tak w temacie tych planów, ostatnio na topie u nas piosenka „marzenia się spełniają”, niby dla dzieci, ale tak bardzo dobra dla dorosłych, którzy czasem boją się marzyć, odpychają te marzenia gdzieś w kąt, przytłoczeni życiem, codziennością. Każdy z nas tak ma, dla każdego doba za krótka, nerwy puszczają, pieniądze się rozpływają i jeszcze kłody pod nogi i wiatr w oczy…. Ale jak tak by każdy z nas usiadł i płakała nad swym losem, zamiast spiąć się i powiedzieć „DOŚĆ!”, to świat byłby smutny…. Szklanka do połowy pełna, patrzmy na świat przez różowe okulary, które czasem spadną z nosa, ale poprawmy je i do przodu 🙂 trzeba próbować, szukać inspiracji, tych dobrych rzeczy, pozytywnych ludzi z pasją, zapałem, którzy będą dla nas motywacją. Nie ma co siedzieć i mówić „jest mi źle” bo od gadania jeszcze nic samo się nie zrobiło – raczej. Po co narzekać, smęcić, płakać? Ponoć, kto nie ryzykuje nie pije szampana. Zobaczymy, kiedy dane mi będzie wypić wreszcie te bąbelki, świętując sukces i pomyślną realizację…..

Trudny czas nastał. Nawet pisząc ten wpis, sama nie wiem co napisać i jak dobrać słowa. Jesteśmy po ok 3 tygodniowej wyjętej z życiorysu wojny o przetrwanie 😀 i ona nadal trwa! Teraz ja jeszcze dogorywam. Wychodzące czwórki Igi nie pomagają mi…. Ale jak to mąż mój mówi „jeszcze 2 miesiące i wiosna”. To czekam…. Bo już dosyć mam tej zimowej, ciemnej, mokrej, chorobowej aury. Nic tak nie dobija ja chore dzieci w środku zimy… Kiedy człowiek i tak cierpi na brak słońca i energii, wtedy życzenie „zdrówka” nabiera nowej mocy, bo wiem, że jest ono najważniejsze.

Jak Ksawi wyzdrowiał, to Iga zaczęła, co u Niej skończyło się antybiotykiem, kiedy Iga lepiej, ja antybiotyk. I chociaż antybiotyk to dla mnie ostateczność, czy to u dzieci czy u mnie, to niestety, tym razem to była konieczność….

Dlatego WIOSNO przybywaj!!!! 🙂 Niech już te dni dłuższe będą i słońca więcej, żeby po przedszkolu móc wyjść pod blok choćby, na spacer do lasu wybrać się, a nie w tym domu kisić się. Niech już ciepłe promienie otulą twarz na spacerze, drzewa zaczną rozkwitać, ptaki zaczną śpiewać, a człowiek wreszcie zamiast grubaśnych swetrów, ubierze mniej warstw. Humor wtedy lepszy, życie stanie się piękniejsze i wreszcie będzie można aktywniej spędzać czas. Wiosno hop hop….

Zawsze lubiłam robić zdjęcia. Odkąd pamiętam, zawsze jakiś aparat miałam w ręku, jakiś kompakt, zdjęć robiłam srylion. Tak zostało do dziś. Był jednak czas, kiedy miałam totalny dół fotograficzny. Kiedy nie miałam ochoty zdjęć robić, kontynuować nauki, obrabiać, pisać bloga. Po prostu nie miałam na to ochoty i tego nie robiłam. Teraz znowu mi się chce. Nawet wracać do zdjęć, które zrobiłam, ale przeleżały czas długi… Tak było i jest ze zdjęciami z Łeby, z wakacji w 2015 r. Zdjęcia zrobiłam, obejrzałam i jakoś serca do nich nie miałam. Teraz wracają znowu do łask 🙂

P.S. U nas szpital w pełni, stąd wpis krótki lecz bogaty w cudowne fotografie 😉

U nas chorobowy czas. Nie ma tragedii, na szczęście standardowa infekcja – katar, kaszel, energia miliondwieście i nudy… A co jest największym wrogiem rodzica siedzącego zimą w domu z dziećmi 24 h? Właśnie nudy. Dlatego w takim czasie, gdy trzeba sobie jakoś radzić, raz, że wymyślam przeróżne formy spędzania czasu (które niekiedy uzyskają aprobatę i zachwyt na góra 10 minut), a dwa pozwalam na więcej, włączam luz i staram się nie zwariować 😀

Co do tej pory zrobiliśmy przez te 3 (o zgrozo! dopiero….) dni?

• bal! przebieranki w połączeniu z muzyką dla dzieci, bańkami i uśmiechem na twarzy są zawsze dobrym pomysłem
• bańki tak po prostu – dzieci je uwielbiają, nawet odkryłam, że kiedy po raz enty bańki się wyleją, najlepsza mikstura to mój szampon do włosów (lokowanie produktu: Nivea ;)) + woda
• farby – nie róbcie tego w domu…. no chyba, że to młodsze jest zainteresowane układaniem ZAMKNIĘTYCH pojemniczków do farb, a to starsze wie, jakie zasady mamy, żeby ten czas był miły i przyjemny 😉 Ksawi uwielbia malowanie rękami, pędzlami i na szczęście informuje, kiedy już chce umyć ręce
• tworzenie masek – tutaj jest to ewidentnie miłość Ksawcia…. nie do tworzenia, ale noszenia dzieła mego przez cały dzień
• zabawa w chowanego
• balony – gra balonem, podrzucanie balona i chwytanie go sitkiem, odbijanie paletką, łyżką czy inną butelką
• kalosze (tak, tak….), tutaj: przygotowanie ubłoconych kaloszy 10 minut, entuzjazm 5 minut….
• klocki lego (chwała temu co je wymyślił)
• eksperymenty z zamrożonym lodem, sokiem malinowym
• oczywiście książeczki, puzzle

Niektóre pomysły zostawiłam na kolejne dni. Zostawiam Ksawcia w domu do końca tygodnia, żeby spokojnie w weekend wyruszyć na Dzień Babci i Dziadka.

Nowy Rok to dobra okazja, żeby na moment odwrócić się w tył i podsumować to co było. To też idealna okazja, żeby przemyśleć, co dalej i jaki mam cel.

2016 rok był zdecydowanie lepszy niż 2015. To rok kolejnych kroków, spełnienia kilku marzeń, poczucia, że pomału wszystko jest na właściwych torach. Na pewno to też czas, kiedy wiele przemyślałam, na pewno trochę zmieniłam w sobie i swoim najbliższym otoczeniu.

A jaki chciałabym, żeby był kolejny rok? Cóż, nauczona już przez życie, na pewno nie chcę stawiać sobie sztywnych celów, bo kiedy los zechce mi spłatać figla, nie chcę czuć rozczarowania. Na pewno będę dalej rozwijać swoją pasję. Dalsza nauka, która ostatnio zajmuje mi sporo czasu wolnego (czyt. bardzo późną wieczorową porą), myślę, że jest moim priorytetem. To taka moja przestrzeń, która daje mi dużo energii, chęci do rozwoju, dzięki której czuję, że nie jestem tylko mamą, ale także robię coś dla siebie, coś co kocham od zawsze. I chyba tylko mój mąż wie, jak potrafię się ekscytować, kiedy wychodzą mi nowe rzeczy, których akurat się nauczyłam, lub kiedy odkrywam kolejne magiczne sposoby, dzięki którym moje zdjęcia są coraz lepsze.

W planach mam też realizację kolejnych marzeń, odbycie kilku podróży, zmianę kilku swoich cech.

W życiu trzeba czasem zaryzykować. Pomimo obaw, mam nadzieję, że w kolejnym podsumowaniu kolejnego roku, powiem sobie i Wam, że naprawdę warto.