Nie raz słyszałam, że każde dziecko inne. Sama zaobserwowałam to wielokrotnie. Nawet na własnych Dzieciach.

Ksawi jako Maluszek miewał trudne okresy, zwłaszcza gdy zęby były w natarciu. Marudził, jęczał, nocnych pobudek milion dwieście. Zawsze był energiczny, wszędzie go pełno było, jednak mam wrażenie, że Iga to taki Ksawi razy sto J w energii i kolejnych punktach na liście rzeczy zabronionych, a które to Dziecko szczególnie chce mieć i robić.

Pamiętam jak w rozmowach Matki z Matką, ktoś mi mówił, że Jego Dziecko to wszystkie szafki otwiera, szpera, palce do kontaktów wkłada, wspina się na sufit prawie, za obrus ciągnie, wszystko zjada z podłogi, psoci i figluje. Wtedy to ja Matka Polka wielce myślałam: „ojej, ale dobrze, że mój Ksawcio taki nie jest”. No. To Iga jest. Może z tym wspinaniem się na sufit prawie, mogą sobie piątkę przybić, ale z tego co pamiętam, a wcale to dawno tak nie było, to resztą czynności Syn mój mało się interesował. Za to Córka…. Nadrabia. Szafki, szuflady otwiera dla samej czynności otwierania, palce do kontaktów wkładać chce z uśmieszkiem na buzi, nie mówiąc już o ilości pochłoniętego piachu na dworze, czy kamieni znalezionych w buzi, albo choćby wszelkich paprochów znalezionych gdziekolwiek. A piloty?! Telefony?! Phi…. Ksawi miał w nosie takie rzeczy. Iga zaś na odwrót. Tylko któraś z tych rzeczy jest w zasięgu jej malutkich rączek i hyc! Bierze w te pędy i zwiewa, ślini, nosi i tuli. Wszelkie akrobacje typu wejście na łóżko już ma opanowane do perfekcji, pierwsze kłótnie rodzeństwa mają za sobą, bo jeszcze Igusia to taki charakterny charakter… Gdy ogląda jakąś piosenkę, a Ksawi cudowny Brat chce ją przytulić – o zgrozo! Wariatka wtedy z niej i piszczy i rękami macha! Zołza taka Malutka rośnie, temperować ją trzeba, bo ledwo 14 miesięcy ma a w domu rządzić chce. Powiedzieć jej nie, zabronić coś to tupie i płacz jak na zawołanie, palcem pstryknąć i łzy jak grochy lecą, a Panienka rzucić się potrafi już teatralnie na podłogę. Z jedzeniem też zupełnie inaczej. Ksawery jadł co dostał, w ilości odpowiedniej, zresztą do chudzielców nigdy nie należał. A Dziewczę moje chyba diety od początku sobie zapodaje, bo naprawdę dań zjedzonych w pełni, lub choćby w minimalnej ilości zadowalającej Matkę zjadła tyle, że na palcach jednej ręki zliczę. Bywa, że cieszę się, bo jednego dnia zjadła coś ładnie, zaciesz na maxa, a na drugi dzień buzi otworzyć nie chce i tylko mamusiną pierś zjada. Nie wspomnę o podróżach autem czy wózkiem… Ksawery to tylko jak go do wózka się włożyło, kilka kroków i spał, albo chociaż siedział w tym wózku, Waćpanna natomiast gardziła wszelkimi środkami transportu typu wózek czy nosidełko/fotelik samochodowy i istne arie operowe sobie urządzała, płacząc, krzycząc i Matkę doprowadzając do szału. Nie powiem, zmienia się ta akurat sytuacja na lepsze, dojadę nawet wózkiem do Ksawcia przedszkola rzut beretem od domu, to postęp jest jakiś, ale ciiiii wolę na głos tego nie mówić, bo z takimi historiami to jak chwalić się, że dzieci zdrowe. Na drugi dzień katar, kaszel, gorączka lub inna wysypka.

Tak więc właśnie nasunęło mi się na myśl, że nigdy nie wiemy jakie Dzieciątko Nam trafi, z jakimi upodobaniami, zaplanować tego nie można, a starając się wychowywać nawet w podobny lub ten sam sposób dwoje maleńkich ludzi, Oni już mają swoje zakodowane charaktery i temperamenty.

Nigdy nie spodziewałam się, że można tak mocno kogoś kochać. Tak wiecie, bezgranicznie, bez oczekiwania niczego w zamian, tak mocno, że człowiek poświęciłby zdrowie, życie, wszystkie dobra materialne byleby tylko tych dwoje było szczęśliwych.

I myślę, że są.

Czują Naszą miłość na każdym kroku… czują, że jesteśmy dla nich zawsze.

Nie powiem…. Bycie rodzicem to naprawdę trudna sprawa. Niejednokrotnie bywam sfrustrowana, zmęczona, wściekła. Jestem tylko człowiekiem, nie robotem. Jednak to jaką radość daje mi patrzenie na nich, zwłaszcza razem jest nie do opisania….

Z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam i sobie zdrowia, spełnienia marzeń, rodzinnej, pełnej ciepła i miłości atmosfery. Niech codzienność i proza życia dostarczają Wam mnóstwa uśmiechu i poczucia spełnienia.

Nikomu, nawet sobie nie mogę obiecać, że blog, będzie prowadzony regularnie, jak kiedyś. Nie mogę obiecać, że to nadal będzie mój świat, moja przestrzeń na tyle, na ile było tak kiedyś i na tyle na ile bym chciała.

Dlaczego?

To banalne… brak czasu. Tak, tak…. Jako matka dwójki dzieci, po prostu nie mam czasu. Tym bardziej, że bardzo staram się, aby doskonalić moją pasję jaką jest fotografia. I kiedy wieczorem nie usnę usypiając Igę, to albo siedzę i patrzę na cokolwiek co leci w TV, delektując się chwilą świętego spokoju, gdzie nikt nic ode mnie nie chce (nooo oprócz Igi, która bywa, że kilkakrotnie sprawdza, czy aby na pewno za daleko sobie nie poszłam), albo siedzę z nosem w komputerze dziubiąc w zdjęciach, ucząc się obróbki i techniki.

Ale!!!

Jak widać na załączonym obrazku, raz że blog ma swoje nowe miejsce w wirtualnym świecie (juhuuuuu to było moje marzenie 🙂 ), a dwa – dzieci rosną, czas leci, a mi nadal w głowie milion pomysłów się kręci, myśli nasuwa, pytań pojawia i tak sobie pomyślałam, że dodam ten wpis, to może będzie prościej?

Nie będę pisać co za Nami, bo za długo by pisać. Dużo złego, dużo zaskakującego, dużo dobrego, nowego. Za długa przerwa od ostatniego mojego razu tutaj, dlatego dodam tylko kilka świeżych zdjęć.